3e editie toertocht Kockengen – Maastricht

Zondag 13 september was het dan eindelijk zover: de 3^e editie van Kockengen – Maastricht, de LbnK toertocht over 220 km. Dit jaar zou het een speciale editie worden. Niet omdat het parkoers anders zou zijn, maar omdat er een volgauto mee zou gaan. Op drie punten onderweg, Oisterwijk (koffiedrinken), Bergeijk (lunch) en Maastricht (eindpunt), zouden Sonja en Marla klaar staan voor bevoorrading en materiaalpech en bij calamiteiten kon je worden opgepikt. Een luxe voor ons, want dat betekende dat de rugzakjes niet volgepropt hoefden te worden.

Om 07.00 ’s morgens, de ochtend was net geboren, verzamelden zich 5 wielrenners in LbnK tenue op de Sportweg: Kees, Ko, Sander, Camiel en ik. Na een “goedemorgen” klonk het onhoorbare startschot en weg waren we. Via Harmelen, IJsselstein naar Vianen. De zondagsrust was zichtbaar aanwezig en met het dauw nog op het gras, raasden wij voort door het wondermooie Hollandse landschap terwijl de prille ochtendzon ons langzaam opwarmden. Met andere woorden: “Heerlijk”. Na de beklimming van de brug van Vianen volgde al snel de eerste, en zoals later bleek ook de laatste, lekke band. Mijn fiets had denk ik te lang ongebruikt in de schuur gehangen en moest weer wennen aan het asfalt.

Het was al enige tijd geleden dat ik de navigator van een rit was. Aangezien ik niet dagelijks onder de rivieren fiets, begon na Vianen de job van 200 km op de Garmin turen en de juiste weg roepen. Voorheen was dat altijd goed gegaan, dus waarom nu niet. Nou……..blijkbaar moest ik ook weer wennen. De Garmin deed het perfect, alleen ik riep nog wel eens te laat. De ritanalisten onder ons hebben bij het bestuderen van de afgelegde route al oneffenheden ontdekt en dat uiteraard direct gemeld. Alhoewel, soms was het gewoon overmacht. Als navigator moet je streng zijn. Als iemand roept dat hij een veel kortere weg weet, maar de Garmin zegt anders, dan moet je ingrijpen. Het is misschien niet de kortste weg, maar zeker wel de mooiste.

Na ongeveer 55 km was de eerste pont bij Brakel. De pont voer voor onze ogen weg, ondanks onze zwaaiende gebaren en beteuterde gezichten. Dit was zelf de schipper teveel. Hij zette de pont in zijn “achteruit” en kwam ons alsnog ophalen. Vervolgens doken we het land tussen de Maas en Waal in. Het land waar de zondagsrust heerst en wij alleen mensen passeerden die lopend ter kerke gingen. Een prachtig mooi landschap. De tweede pont was op een derde van de rit en we konden de koffie al ruiken. Ik was door mij fruit en ontbijtkoek heen en had anderhalve bidon gedronken. Voor mijn doen ongelofelijk veel, maar bij deze rit doemen onvermijdelijk de herinneringen van 2 jaar terug op, waar ik aan einde van de rit de ergste krampaanvallen had die ik mij kan heugen. Dat zou mij nu niet gebeuren.

Nog 25 km tot Oisterwijk. Daar zouden Sonja en Marla ons ontmoeten en we samen koffie met appelgebak gebruiken. Volgens de planning zou dit rond een uur of elf zijn en precies op schema ploften we neer op het terras van Eethuys De Lind, op de Lind in Oisterwijk. Op de stoeltjes hadden ze speciaal dekentjes voor ons neergelegd waar wij dankbaar gebruik van maakten. Het is maar goed dat we een LbnK tenue aanhadden, want met al die dekentjes om ons heen zou je denken dat het bejaardenuitstapje was. De dames waren inmiddels gearriveerd en vanuit de auto werden de rugzakjes weer gevuld. Met de beentjes nog warm weer op de fiets richting Boxter, Eersel en Bergeijk. De Garmin leidde ons bijna foutloos. Hier en daar moest wat geïmproviseerd worden omdat de aangegeven route een onverhard bospad was of omdat er helemaal geen weg was, maar ik hoop dat mijn fietsmaten dit niet gemerkt hebben.

Bergeijk ligt ongeveer op kilometer 145. Dat is niet zover van Oisterwijk en eenmaal daar aangekomen klotsten de koffie met appelgebak en slagroom nog in onze magen. De stops zaten eigenlijk net iets te dicht op elkaar, dat moeten we volgend jaar anders doen. De dames waren er al, want Kees had bij het oprijden van de winkelstraat zijn auto al herkend hoewel er maar een glimp van het achterlicht zichtbaar was. Er was een soort antiekmarkt in Bergeijk en wij vreesden dat onze dames zich daar zouden bevinden. En dat was ook zo. Uiteraard vonden zij dat wij de afstand Oisterwijk – Bergeijk belachelijk snel hadden afgelegd, maar schoven gelukkig wel aan voor de lunch in “Eddies” aan het Hof in Bergeijk. Ondanks het nog volle gevoel, smaakte mij de uitsmijter “Eddies speciaal” uitstekend. Wel werd mij enig autistisch gedrag toegediend toen ik vertelde dat dit de derde keer op rij was dat wij de lunch hier gebruikten.

Na Bergeijk volgde het onvermijdelijk deel door België. Iedereen voelde zich nog goed en ik was blij dat ik nog geen krampgevoel had in de benen. Nu is België altijd bijzonder. Als je de hoofdroutes volgt dan rijd je op wegen waar de auto’s je bijna de kant in rijden. Volg je de toeristische route dan kom je langs een schier oneindig kanaal. Zolang je maar op het jaagpad blijft, kun je niet verkeerd rijden en toch misten we bijna een afslag. Waarschijnlijk omdat we langzaam in slaap gesust werden (althans ik, de navigator). Kockengen – Maastricht is, hoe je het ook went of keert, een lange zit. Na zo’n 180 km is de comfort van het zadel niet meer voelbaar. Je gaat een soort verlangen naar een stoeltje met een dik kussen. Dit jaar was het niet anders. Als eenmaal met de pont over de Maas weer in Nederland bent dan is het niet ver meer. En eindelijk was hij daar. De pont bij Berg. Mijn accu begon inmiddels aardig leeg te raken, maar ik kon de finish ruiken.

Berg is overigens een zeer toepasselijke naam, want als je van de pont komt is er gelijk een kort gemeen klimmetje die ineens heel zwaar is als je hem toevallig nog op het buitenblad hebt staan. Gelukkig wordt de klim gevolgd door een afdaling naar het centrum van Berg. Laat daar nu, precies op onze route, de finish van een zeepkistenrace zijn. Met een snelheid van tegen de 40 km passeerden wij de finishlijn van de verkeerde kant. Een steeds enthousiaster wordende stem uit de speaker deed vermoeden dat de zeepkisten ook de finishlijn naderden met minstens zo’n hoge snelheid. Gelukkig waren we alert en via een omweg over onverharde wegen kwamen we weer op de originele route (wederom een klein extra lusje). De dames waren inmiddels in Maastricht gearriveerd. Speciaal voor ons (dachten we) was de binnenstad gesloten voor het autoverkeer. Na een paar plaatselijke rondjes hadden zij de auto achter het station geparkeerd en zich gesetteld op het terrasje bij het eerste de beste straatfestival. Uiteraard probeerden wij hen telefonisch naar het Vrijthof te lozen. Een lastige opgave want het klonk er erg gezellig.

Eindelijk was het voor ons ook zover. We reden Maastricht binnen en zo’n 4 kilometer later fietsen we het Vrijthof op. Een schril contrast met de feestelijke geluiden die wij door de telefoon hadden gehoord, want op het Vrijthof was “niets” te doen. Niet dat dit ons wat kon schelen, want nu wilden we toch echt het comfort van een stoel en het welverdiende biertje waar het allemaal om te doen was geweest. Sonja en Marla hadden zich losgewrikt van het festival en schoven bij ons aan. Tijd om ons alvast moed in te drinken voor de terugreis. Vorig jaar hadden wij hectische tijden beleeft met het inchecken op het station en aangezien geen van ons sindsdien meer ervaring had opgedaan met het reizen per trein, bereiden we ons mentaal voor op een nieuwe strijd met de NS. We hadden ons huiswerk wel gedaan, want vooraf hadden we al NS dagkaarten aangeschaft bij de “Blokker”. De dames zouden onze racefietsen mee terugnemen, dus het eerste probleem van inchecken met fiets was al omzeild. Maar ja, zo gemakkelijk kom je er bij de NS niet van af. Om ons te testen hadden ze het traject Utrecht – Breukelen eruit gegooid. Zou het dan toch nog een helse terugreis worden?

We hadden uitgerekend dat als we de trein van 20.28 uur zouden nemen, we ongeveer om 11.00 uur in Breukelen zouden zijn. Moet je die trein natuurlijk niet missen. Het inchecken verliep probleemloos, maar we zochten net 1 minuut te lang naar het juiste perron. Een gele stip die langzaam in de verte verdween was het enige dat wij nog zagen. Dan maar de trein van 20.58 uur. Die konden we niet missen en om 11.00 uur rolden we Utrecht Centraal binnen. Even hadden we gehoopt de verbinding naar Breukelen weer open was, maar tevergeefs. Een bus op het Jaarbeursplein was de enige mogelijkheid om nog in Breukelen te komen. Gelukkig was dit de laatste rit van de buschauffeur die vervolgens langs Kockengen naar huis kon rijden. “Dat is dan weer een meevallertje”, dachten we, maar de man was onverbiddelijk. Alleen als we met de pet rondgingen zou hij het in overweging nemen. “Dan kruip ik nog liever naar huis”, dacht ik. Gelukkig waren de dames allang thuis en toen we uit de bus stapten stond Sonja met de auto in Breukelen klaar voor ons. We namen afscheid van Sander, die nu weer kon lachen, want het afgelopen uur sprak zijn gezicht boekdelen over de NS en het openbaar vervoer, en even na middernacht waren wij allemaal weer veilig terug in Kockengen.

Het was weer een geweldige dag geweest. Ko, Kees, Camiel en Sander bedankt voor deze mooie rit en natuurlijk Sonja en Marla bedankt voor de ongekende luxe van zo’n begeleiding. Volgend jaar staat de rit gewoon weer op de kalender. Het is echt een hele mooie tocht, waarbij de terugreis net zo memorabel is als de heenreis. Ik hoop dat we dan met nog meer wielrenners zijn. Er zit progressie in. In de 1^e editie waren we met z’n tweetjes, in de 2^e editie met z’n drietjes en nu met vijf. Dat moeten er volgend jaar minstens 10 zijn!