Mountainbiken is leuk!

Mijn broer Jeroen hield zich naast het wielrennen al een tijd mee bezig met mountainbiken en ik had zijn vorderingen met wat scepticisme op een afstandje bekeken. Wat was er nou aan om op een dikke banden fiets door de modder of zand crossen en over heuveltjes rijden? Ik vond dat niet zo spannend, maar na een aantal keren mee gevraagd te zijn, besloot ik in maart 2014 toch een keer op de mtb pedalen te gaan staan. En niks was door mijn broer gelogen. Mountainbiken is leuk!

Na de tocht in de bosrijke omgeving van Berlicum, ging ik steeds vaker kijken naar een betaalbare mountainbike. In augustus ’14 besloot ik de knoop door te hakken en schafte me een mooi exemplaar aan. Het duurde alleen even voordat ik met mijn nieuwe ros ook de natuur in kon trekken om zijn teugels te kunnen laten vieren. Uiteraard stond mijn fietsje niet ongebruikt in de schuur, want ik gebruikte hem om naar mijn werk te kunnen rijden. Iedere dag 35km op een dikke banden afleggen was op zich best een prestatie, maar daar is zo’n beestje natuurlijk niet voor gemaakt. Toen ik hoorde van de start van het Mountainbike seizoen van de LbnK op zondag 26 oktober ’14 was de keuze snel gemaakt. Sterker nog ik heb er helemaal niet over nagedacht en me direct aangemeld.

De rit zou gaan plaatsvinden door de Drunense Duinen! De opstapplaats van deze tocht “De rustende Jager” in Biezenmortel Noord-Brabant. Dit zou mijn 2^e echte ervaring gaan worden met het mountainbiken. Het parcours zou gemiddeld tot zwaar zijn, wat inhield dat de zwaarte kan veranderen als het weer veranderd. Ik liet het allemaal op me afkomen.

Zoals ik als LbnK-lid gewend ben, zouden we verzamelen op de Sportweg. Het tijdstip 08.00 uur. Hoewel net de wintertijd in was gegaan en je daardoor een uurtje langer kon blijven liggen, was ik rond 06.00 uur al wakker en na een half uur liggen draaien stond ik op en zocht ik mijn fietsspullen bij elkaar. Uiteraard mijn LbnK tenue, mijn helm, handschoenen, zonnebril. Toen mijn ros uit de stal gehaald en daarna begaf ik mij naar de Sportweg. Wat een opkomst! Ik telde in de snelheid 18 deelnemers. Ik hoorde dat er een aantal mtb fanaten eerder vertrokken en dat wij hen op de Drunense Duinen zouden ontmoeten.

Ik kon meerijden met René Griffioen en onderweg gaf hij mij de nodige tips waar je als beginnend MTB’er tegen aan zou kunnen lopen. Fietsen in een te hoog verzet: Doe dat aub niet want dan ga je verzuren en het gaat om dat je het vol kan blijven houden en schakel tijdig bij klimmetjes terug en probeer vooral je eigen tempo aan te houden, maar ook weer niet te langzaam. Ik denk dat René mij meer tips had gegeven, maar deze 3 heb ik in ieder geval onthouden.

Toen we op de locatie aankwamen stelde ik vast dat de Drunense Duinen een populaire locatie is voor mountainbikers. Het waren er zoveel dat de Rustende Jager daar onrustig van zou kunnen worden. Na ons te hebben warm gefietst en iedereen zijn velomobiel had voorzien van een soort van autobahnvignet om door de duinen te mogen fietsen, konden we los. Na wat instructies van Ed Meijer ging het licht op groen en stoven we als een groep jonge Mustangs de bossen in.

Wat lag het tempo hoog en ik was meteen alle tips van René vergeten. Bij de eerste heuveltjes ging alles nog vrij soepel, maar dat veranderde snel toen de echte bergen (de duinen) onder de wielen kwamen. Toen merkte ik pas dat ik in een te zwaar verzet fietste en had ik maar op tijd teruggeschakeld… wat was dat klimmen pittig. En daarbij kwam dat ik geen spd schoenen en pedalen had, waardoor ik alle kracht bij zo’n klim uit de trapbeweging moest halen. Maar toch zo eigenwijs als ik ben lekker doorgetrapt en die klim toch in één keer gehaald! Bij de volgende grote duinen ging het klimmen me makkelijker af. Het spreekwoord zegt.. een ezel stoot zich niet voor de tweede maal aan de zelfde steen.

Ongeveer op de helft van het parcours reed ik eindelijk mijn eigen wedstrijd en kreeg ik steeds meer plezier in het mountainbiken. Ik hoorde wel vaker de woorden: “fietser over links” achter me opdoen, maar ik fietste vooral mijn eigen tempo en genoot daardoor meer en meer van het fietsen en de omgeving. Het parcours van De Drunense Duinen is werkelijk prachtig en voor ik het in de gaten zat de ronde van 25 km er weer op en was ik terug bij de Rustende Jager en hoorde ik hoe het de rest van de LbnK mountainbikers was gegaan.

Met een lach werd er gesproken over het klimmen, de beginnersfouten, over plots overstekende bomen, over de opgelopen schrammen en botsingen met schouders, benen of heupen en hoe het mogelijk was dat Ed een salto kon maken met zijn fiets tijdens het beklimmen van een duin. En over de Spartaanse kleding van de ander. Mooie verhalen om naar te luisteren. Het was een prachtige dag om te mountainbiken en de LbnK sfeer hing herkenbaar in de lucht. Ik ben om en ben blij dat ik ben meegegaan en zal die Drunense Duinen vaker gaan bedwingen. Mountainbiken is leuk.. maar mountainbiken met de Lbnk is Vet!