De Afsluitdijk

Rennen over de afsluitdijk

Een vroege start op zondag 18 mei. Rond een uurtje of negen werden we verwacht op de Sportweg in Kockengen. Voordat iedereen er was en alle auto`s waren voorzien van de juiste mensen, was het rond kwart over negen, het bekende Kockengens kwartiertje, en vertrokken we naar Den oever. Zo rond een uurtje of kwart over tien waren we op de plaats van bestemming.

Dit waren de lopers en de afstanden die ze van plan waren om te doen:

1. Jim 31 km (solo) 2. Jaap 31 km (solo) 3. Marein 31 km (solo) 4. Henk 31 km (solo) 5. Willemijn 15 km 6. Jottie, 7,5 km 7. Robbert 7,5 km

Terwijl de skeeleraars met de auto’s naar Zurich reden, vertrokken wij voor ons loopavontuur. Onderweg kwamen we verschillende mensen tegen, zo ook een man met een trompet, die het deuntje blies van “WE ZIJN ER BIJNA”. We waren pas op de helft.

Om de 6 kilometer stopten we even om wat te drinken. Bastian, de zoon van Jaap reed namelijk mee met de auto over het fietspad. Dat was echt super geregeld. Volgens mij is hij nog door oom Agent aangehouden, maar mocht hij na uitleg “gewoon” met zijn auto op het fietspad blijven rijden. Na de 30 kilometer waren we er bijna. De skeelergroep had ons net voor het einde ingehaald en stond ons op te wachten. Met luid applaus werden we binnen gehaald. Iedereen had het gehaald. Heel goed van Willemijn, want die ging als een speer en heeft uiteindelijk de afsluitdijk helemaal alleen gelopen. Jottie en ik hebben hem in estafettevorm gelopen. We gingen eigenlijk voor ieder 7,5 km, daarna voor ieder 15 km. Uiteindelijk hebben we ieder 18 km gelopen omdat Henk en Jaap de laatste kilometers voor ons hebben gefietst (jongens bedankt hiervoor).

Nadat ook de fietsers gefinisht waren gingen we met de hele groep wat eten en drinken. Ik vond het echt de moeite waard. Bedankt voor deze mooie zonnige en vooral sportieve dag.

Groetjes Robbert

Jaaaa……..de afsluitdijk, daar heb ik toch al een tijdje naar uitgekeken.

Ik word wakker om 5.45 uur. Normaal gesproken word ik nooit zo vroeg wakker, dus ik ben toch wel een beetje zenuwachtig. Ik draai me nog een keer om en val gelukkig weer in slaap. Ed roept me om 07.00 uur: “Je moet eruit!”. Ik sta meteen naast mijn bed. Dat doe ik normaal ook nooit, dus ik ben misschien wel meer dan een beetje gespannen.

Ed is zoals altijd al op volle toeren. Fiets is schoongemaakt, de extra kleding ligt klaar, mijn tas met skeelerspullen, eten en drinken staat al klaar. Dan komt de eerste grote uitdaging: ontbijten. Ik probeer 3 boterhammen weg te werken met koffie. Als dit lukt moet de 31 km van de afsluitdijk ook lukken. Ed is klaar om te vertrekken. De fietser vertrekken namelijk een half uurtje eerder vanaf de Sportweg en ik rij even met hem mee. Ook Henk is er om de 6 fietsers uit te zwaaien. “Succes jongens en niet te lang appeltaart eten en vergeet niet om foto’s te maken”, roep ik nog na, en weg zijn ze.

Snel weer naar huis om de zwemkleding, handdoeken en zonnebrand aan Ward en Ties mee te geven en dan zijn ook zij weg. Nu het nummerbord nog op de fietsendrager zien te krijgen. Snelle check, heb ik alles? Op naar de Sportweg. Daar staan alle lopers en skeeleraars al klaar. De fietsen van de begeleiders op de fietsendrager en ook wij zijn op weg. Op weg naar Den Oever met 5 auto’s.

Na een uurtje komen we aan op de parkeerplaats in Den Oever. De lopers zijn al uitgestapt en zich aan het prepareren voor de loop. De skeeleraars zijn nog even aan het uitvogelen wat er allemaal in de ene auto moet en wat in de andere. Wij zwaaien de lopers uit en de 4 skeeleraars rijden ieder met een auto naar Zurich. Daarna in één auto weer terug naar Den Oever. Onderweg zien we de lopers en we denken allemaal: “Zo, die zijn snel”.

Eenmaal terug in Den Oever zijn wij aan de beurt. Het wegdek in de haven is erg slecht en ik dacht dat wij naar boven naar de dijk zouden lopen om daar de skeelers onder te doen. Jarin, Baukje en Patrick deden beneden de skeelers al onder, dus deed ik dat ook. Ik vond het toch eng en halverwege vroeg ik aan Mike (collega van Jarin) die ons begeleidde op de fiets of ik het laatste stukje achterop mocht. Mike bracht mij naar de dijk. Eenmaal boven stapte ik af en @’;^#@%<?> daar ging ik onderuit. Afstappen met skeelers onder is toch anders dan met gewone schoenen. Ik viel hard op mijn kont en even dacht ik: “Het gaat me toch niet gebeuren dat ik al moet stoppen nog voordat ik begonnen ben!”. Dus doorbijten en starten want iedereen wacht op je.

Daar gingen we van start. De schrik zat er nog wel een beetje. “Ontspannen en genieten”, riep Jarin, maar dat was nog niet zo makkelijk. Na een paar kilometer kwamen we dezelfde trompettist tegen als de lopers en weer speelde hij “We zijn er bijna, we zijn er bijna”. We waren er nog lang niet, maar we werden er wel vrolijk van. Dus allemaal handen de lucht in en meezingen en meedansen. Ik was gelijk ontspannen. Het wegdek was goed en het ging lekker. In treintje achter elkaar en Mike op de fiets erachteraan. Op 9 km zei Jarin dat we over een kilometer iets gingen drinken. Dat gaat best snel, dacht ik, en best lekker. Een beetje om me heen kijken, lekker dicht achter Jarin skeeleren, dus weinig last van de wind. En ja hoor @’;^#@%<?> daar lag ik weer. Ik raakte de skeeler van Jarin en voor ik wist lag ik op mijn “plaat” in de berm. Au nek, Au schouder, Au rug. Ik bleef even liggen en voor ik het wist zat Mike naast me. Jarin stond met water en zelf fietsers stopten om te vragen of zij iets konden doen. Allemaal heel aardig, maar wat baalde ik. Ik had een stevige hoofdpijn, maar ik was niet gekomen voor “maar” 9 km. Dus Hup Mar….door.

De rest van de afsluitdijk ging gelukkig voorspoedig. Patrick en Baukje plakten nog een blarenpleister, Jarin en ik namen af een toe een foto en regelmatig wat drinken. Daar zagen we de lopers. Jeetje wat knap, 31 kilometer lopen en Robbert en Jotti ieder 18 km. Petje af hoor. We gingen langs de lopers voor de laatste kilometers. De laatste loodjes wegen het zwaarst. Het asfalt werd minder, de benen zwaarder en de voeten pijnlijker. Ja, daar was de laatste bocht naar rechts en in de afdaling naar het restaurant. We hadden het gehaald. Bij de auto trok ik gelijk mij skeelers uit want mijn voeten leken te koken. Snel de gewone schoentjes aan, wat is dat dan lekker zeg. Eigenlijk waren we allemaal best nog wel fit en heel blij dat we het hadden gehaald.

Het duurde niet lang of de lopers kwamen eraan. Wij zijn met z’n allen naar de weg gelopen om ze binnen te halen. Nogmaals, wat een prestaties van de lopers. Overigens ook een hele prestatie van Baukje en Patrick. Baukje heeft dit jaar nog niet veel op de skeelers gestaan. Voor Patrick was het dit jaar de eerste keer en hij deed het “gewoon” even op zijn gemak op geleende skeelers. Jarin was zoals altijd de rust zelve, niet te hard van stapel, aanmoedigende woorden, niet uit het veld te slaan zelfs niet toen ik hem probeerde te tekkelen. Hij heeft ons keurig naar Zurich “gebracht”. Ook een dikke pluim voor Mike die ons uitstekend begeleidde op de fiets. Harstikke fijn dat hij erbij was.

De skeeleraars binnen, de lopers binnen, nu nog de fietsers. Waar blijven ze…….lekke band misschien…….brug open……….of hebben ze toch te lang appeltaart gegeten? Maar gelukkig, daar kwamen zij aan. De ene iets vermoeider dan de ander, maar ze waren er allemaal. Knap hoor, 150 km met tegenwind en het was best warm.

Iedereen was binnen, dus tijd om wat te eten en drinken in het restaurant. Een dik verdiend koud biertje en een heerlijke uitsmijter met rosbief stond daar voor mij klaar. Wat smaakt dat toch goed na zo’n inspanning. We hebben gezellig nog even nagetafeld en daarna tijd om terug te gaan. Met z’n zevenen in de auto terug naar Den Oever om de laatste auto op te halen en op weg naar Kockengen.

Ik vond het een ontzettend geslaagd evenement en ik hoop dat we er allemaal volgend jaar weer bij zijn.

Marla

Fietsen naar Zurich

De hele week had ik het weer al een beetje in de gaten gehouden, met name de wind. Vorig jaar hadden Kees en ik geluk, want met windkracht 4 in rug werden we door Noord-Holland over de afsluitdijk naar Zurich geblazen in extreme weeromstandigheden. In Amsterdam een fikse hagelbui, in Hoorn in de volle zon koffie en op de afsluitdijk fris en bewolkt.

Dit jaar waren de kaarten anders geschut. De verwachting was mooi weer, windkracht 2 tegen, maar wel met z’n zessen. Om enigszins gelijktijdig met de lopers in Zurich aan te komen hadden we uitgerekend dat bij een vertrektijd van 08.30 uur, een gemiddelde snelheid van 30 km per uur en onderweg een half uurtje voor koffie met gebak, de aankomsttijd van deze 150 km rit ongeveer 14.00 uur zou moeten zijn.

Alle wielrenners waren keurig op tijd op de Sportweg aanwezig: Kees, Rogier, Maurik, Roeland, Ge en ik. Stipt 08.30 uur klonk en “startschot” en weg waren we. Ik had wat aanpassingen in de rit gedaan, want ik wilde dit keer niet door de drukke winkelstraat in Volendam of over het wandelpad in Medemblik. De Garmin GPS zou ons hieromheen leiden. Het was werkelijk fantastisch weer om te fietsen. Ge had zich blijkbaar nogal gehaast aangekleed, want de banden van wielerbroek hingen als een soort katapultbanden onder zijn wielershirt. Al snel naderde we Amsterdam en dat is voor mij al een “hel”. In Amsterdam gaat het nooit zoals je wilt en duikt het gemiddelde naar beneden. Zo ook deze keer. Er was een weg afgesloten, een brug open en gingen mijn medefietsers steevast rechtdoor bij mijn meer dan luide aanwijzing: LINKSAF. Persoonlijk vind ik dit woord anders klinken dan RECHTDOOR, maar het zou mij de hele rit blijven achterhalen.

Na Amsterdam op weg naar Volendam langs de mooie polders en dijken. Iedereen zat er fris bij en het gemiddelde zat, ondanks Amsterdam, weer op 30 km per uur. In Volendam klonk weer mijn tegen gehoorbeschadiging aan schallende: LINKSAF, maar wederom 5 man in één rechte streep RECHTDOOR de drukke winkelstraat in. Zigzaggend door de meute, obers ontwijkend en in wandeltempo werd deze hindernis genomen. Ik begon al een hard hoofd te krijgen in het wandelpad in Medemblik, waarschijnlijk RECHTDOOR roepen om ze LINKSAF te laten gaan.

We wisselden regelmatig van kop en als een geoliede machine gingen we op weg naar Hoorn. Hoorn ligt precies halverwege, dus een mooi moment om koffie te drinken met een appeltaartje. Wederom in de volle zon, met in het zicht de aankomst van de (halve) marathon van Hoorn. Dat appeltaartje ging erin als koek, voor mijn gevoel had ik er nog wel een paar kunnen eten. Maar ja, in de zon met lekkere koffie is een half uur zo voorbij, dus hop weer in het zadel. Door de polders naar Medemblik, met daarvoor een landweggetje met volgens mij een van de weinig nog onbewaakte spoorwegovergangen. In Medemblik bleek dat ik mij voor niets zorgen had gemaakt. Door een jaarmarkt kwamen we niet eens in de buurt van het gevreesde wandelpad.

Voor degenen die nog nooit van Medemblik naar Den Oever zijn gefietst, het is een weg die destijds met een liniaal in drie rechte strepen is uitgezet. Vorig jaar was die een saai taai stuk. Dus een beetje variatie kon geen kwaad: Kop over kop fietsen. De bedoeling hiervan is dat de snelheid constant is. Als je op kop komt, haal je de druk van je pedalen zodat je langs de groep naar achter gaat om daar weer aan te sluiten. Een mooie wijze om efficiënt en zuinig te fietsen. Alleen Ge leek als door een katapult afgeschoten als hij aan kop kwam, druk van de pedalen werd druk op de pedalen. Overall ging we eigenlijk als een speer en de saaie weg leek veel korter dan vorig jaar. De afsluitdijk kwam rap in zicht en de gemiddelde snelheid lag boven de 30 km per uur.

Bij het opdraaien van de afsluitdijk bleek de wind iets te zijn aangetrokken. Hier en daar begon de vermoeidheid erin te sluipen, maar ja het einde kwam steeds meer inzicht. We hadden nog geen contact gehad met de lopers en skeeleraars, dus we waren een benieuwd of we wel zo’n beetje gelijktijdig zouden finishen. Eenmaal bij de afslag Zurich bleek dat wij net “te laat” waren. Helemaal niet erg, want we werden onder applaus van de lopers en skeeleraars binnengehaald. Gemiddelde snelheid 30,4 km/uur, afstand 152 km, netto fietstijd 5.00 uur. Allemaal volgens schema en toch een kwartier later dan gepland. Waarschijnlijk door mijn onhoorbare LINKSAF of door het 2^e bakkie koffie in Hoorn. Het was in ieder geval weer een fantastische rit en een pluim voor mijn medefietsers. Iedereen heeft geweldig gefietst. Daarna nog even gezellig met de lopers, skeeleraars en begeleiders wat eten, drinken en verhalen uitwisselen in het restaurant. Iedereen had een hele leuke dag gehad. Complimenten aan de organisatie en wat mij betreft staat dit evenement volgend jaar weer op de agenda.