Bootcamp en pannenkoeken

29 slaat de verzuring onherroepelijk toe. De bovenbenen staan op barsten. Ik houd vol, in de verwachting dat het bij 30 klaar is. Als Martin’s stem 31 roept (“heb ik gezegd dat we tot 30 gaan?”), blijk ik dat ook te kunnen, zelfs tot 40 aan toe. Links en rechts zie ik grijnzen op het gezicht, grijnzen van de inspanning. Want het lachen is ons wel vergaan. We bezitten spieren in ons lijf waarvan we niet wisten dat die er waren. En als we het al wisten, dan konden we niet vermoeden dat we daar zover mee konden doorgaan.

Een uur eerder hebben we ons verzameld op de parkeerplaats in Haarzuilens voor een bootcamp clinic. Op initiatief van Henk van Roon geeft zijn schoonzoon Martin Boon deze clinic. En dat doet hij geheel belangeloos voor de LbnK. Martin is personal trainer en woont in Woerden. Zie ook: http://allesoverpersonaltrainer.nl/personal-trainer-provincie/personal-trainer-zoeken-utrecht/personal-trainer-martin-boon/

Onder leiding van Henk hebben we warmgelopen naar een aparte parkeerplaats. Daar zijn we begonnen met de oefeningen. In het begin gaat dat nog een beetje lacherig en klinkt hier en daar grappig commentaar. Na een tijdje zijn we stil en werken de oefeningen af. Af en toe mogen we even een paar rondjes hardlopen. Dat voelt als pauze. Als Martin ons maant om op het asfalt harder te lopen, merk ik dat dat helemaal niet meer gaat. De bovenbenen zijn al dusdanig volgelopen dat een bepaalde kruissnelheid nog wel lukt, maar daarboven houdt het op.

Marla verzorgt ons goed. In de weinige pauzes die ons zijn vergund, worden we vertroeteld met mandarijntjes en drinken. Ik vrees dat alle uitingen van menselijke wanhoop door haar zijn vastgelegd. Zij bezit nu foto’s die nog jarenlang tegen me gebruikt kunnen worden.

En dan mogen we weer. Jumping Jacks dit keer en steeds meer en steeds sneller. Opdrukken volgt, jaren niet meer gedaan. De eerste keer lukt tien keer net. Het lijf protesteert, ik smokkel een beetje met de aantallen. En hup weer, een ronde en nog en nog een tot de laatste ronde. Tot mijn eigen verbazing blijk ik de twintig keer te halen die iemand met masochistische inslag riep. Zit het dan toch allemaal tussen de oren?

In de laatste oefenronde komt de hele dag weer samen. Alle oefeningen achter elkaar om alle spieren nog een keertje te teisteren. Om me heen vermoeide gezichten. Okselfrisheid is ver te zoeken. En opeens zijn we klaar. De Extran wordt aangerukt, de ervaringen gedeeld. Het was zwaar, heel zwaar, maar een gevoel van voldoening steekt op.

We lopen terug naar de parkeerplaats en vandaar naar het wapen van Haarzuilens. Gelukkig zitten we in een ander gedeelte dan de andere gasten, want ik heb niet het idee dat we de meest aantrekkelijke geuren verspreiden. We wisselen onze ervaringen uit. Er verschijnen pannenkoeken, uitsmijters en andere lunchgerechten. En ook de eerste biertjes worden besteld. Het smaakt geweldig na zo’n inspanning.

Zondagmiddag is niet zo’n actieve middag. De fut is er wel een beetje uit. Als ik de volgende ochtend wakker wordt zijn het vooral de jumping Jacks die in de spieren voelbaar zijn. Trappenlopen is ook niet zo’n groot succes. Maar we hebben het toch maar mooi gedaan!