Mudmasters 2012
Doel: een modderig parcours met opstakels afleggen over een afstand van 6 of 12 kilometer zonder tijdwaarneming
Plaats: Haarlemmermeer
Datum: zaterdag 6 oktober
7.00 Uur: de wekker gaat, tijd voor de Mudmasters! Eenmaal al onder de douche staand vraag ik mij af wat hier nu het nut van is, maar ja. Goed ontbijten, vooral mijn oude loopschoenen niet vergeten. Ik ben er klaar voor!
7.50 Uur: we vertrekken met de vroege startgroep vanaf de Sportweg in de stromende regen. Dit past natuurlijk helemaal bij hetgeen we gaan doen. En Ed heeft een paraplu bij zich, dus hem kan het helemaal niet deren. Onderweg houdt de regen aan en tijdens het lopen naar het terrein heb ik het idee dat we al begonnen zijn. Op het terrein aangekomen wordt het er nog een graadje erger. Overal modder! Een ding is zeker: hier kom je ook als toeschouwer niet met schone kleren vandaan.
9.40 Uur, twintig minuten voor de start: met zes mannen begeven we ons richting startvak. Er heerst een gezellige, maar toch ook licht gespannen sfeer. Niemand weet namelijk wat hem of haar te wachten staat. Het is immers de eerste keer dat de Mud Masters gehouden worden. Iedereen ijsbeert wat of springt lichtjes mee op de muziek als warming up.
9.55 Uur, vijf minuten voor de start: het startvak is volgestroomd. De muziek gaat harder, de beats worden opzwepender. Vooral bij de mannen lijkt dit iets los te maken. Er worden oerkreten geslaakt. De adrenaline en het testosteron giert door het startvak zo lijkt het. Het staat op het punt van beginnen …
10.00 Uur, de start: twee grote rookpluimen worden de lucht in geblazen ten teken dat we zijn begonnen.
We lopen moddersloot in moddersloot uit, tijgeren in de modder onder prikkeldraad door, klimmen over modderige balken en muren, springen over diepe kuilen heen gevuld met modder, lopen over stapels modderige autobanden, hangen aan touwen boven het water, bestijgen een piramide met een behoorlijk aantal modderige treden (hoeveel ook alweer Ed?) en glijden er door de modder weer van af. Je begrijpt, het is modderig. Maar wat is dit stoer zeg! Om aan de finish te geraken moeten we eerst de “sizzlers” (hangende draden waar stroom op staat) nog trotseren. Maar als we ook die horde genomen hebben is daar de finish. Yes, we did it! High fives worden gegeven. Een heroisch gevoel wordt bij mij opgewekt nadat ik eens goed aanschouw hoe we er uit zien. Van top tot teen onder de modder. Het biertje dat je bij de finish krijgt maakt het plaatje af. Wauw, wat zien wij er stoer uit zeg! Nog even schoon laten spuiten door de bandslang, omkleden en op naar de finish party!
13.00 Uur, finish party: vol trots vertellen we onze ervaringen aan de meegereisde toeschouwers. Ja, vandaag hebben we aangetoond echte mannen te zijn!
Plots staan daar de vrouwelijke deelnemers van onze groep. En ja, ook zij hebben het volbracht. Hmm. het zijn dus niet alleen de mannen die dit kunnen. Onze monden worden helemaal gesnoerd nadat Dorine haar verhaal verteld heeft . Ze merkte onderweg ineens dat er een veiligheidsspeld in haar vinger zat die er aan de andere kant weer uit stak. Deze heeft ze er uitgetrokken en is met bloedende vinger onverstoorbaar haar weg gaan vervolgen tot aan de finish!
Tja, dan is de toch wat trieste conclusie dat er vandaag maar een ding overblijft waarbij wij ons als echte mannen kunnen profileren: veel bier drinken! Dat hebben we dan ook maar gedaan.