MUD MASTERS OBSTACLE RUN 6 OKTOBER 2012
We zijn nu bijna een week verder ….
De modder achter mijn oren heb ik ondertussen weggeschrobd, de stank is verdwenen, wat rest zijn twee speldenprikjes in mijn vinger ten gevolge van een ongewenste piercing en de nodige blauwe plekken of om het interessanter te maken … de nodige bloeduitstortingen. Dit is mijn bewijs dat ik één van de deelneemsters was aan de Mud Masters Obstacle Run. Jammer vind ik toch wel dat de blauwe plekken voor mijn omgeving helaas niet zichtbaar zijn dankzij mijn kleding die het bedekt. Aan blauwe plekken hangt nl. veelal een stoer verhaal. En dat was het toch zeker ….. een stoer gebeuren en wat was t leuk. Al een hele tijd geleden had ik A of te wel MUD gezegd op de vraag mee te doen aan de Mud Masters Obstacle Run. En tja na Mud moet je dan ook MASTERSzeggen. Ik had Eric ook zo ver gekregen om mee te doen en vorige week was het dan eindelijk zover. Op naar Haarlemmermeer, op naar het 6km Mud Masters parcours. ’s Ochtends vroeg nog hevige regen, maar tegen 10 uur toen we Kockengen achter ons lieten klaarde het al op. Met als gevolg dat tegen twaalf uur zelfs de zon scheen. Valt dit dan onder ’je krijgt wat je verdient’ of noem je dit een ‘mazzeltje’ of wellicht ‘een steuntje in de rug’?! Aangekomen op het terrein was het vanaf de auto nog een fikse tippel naar de start en konden we ons onderweg al warmlopen en wennen aan het begrip modder. Ons rugnummer opgehaald en gelukkig (VOOR MIJ) waren daar ook speldjes bij. Wat ik nl. niet wist was dat bij het inschrijfgeld ook een gratis piercing, in mijn geval zou later blijken in mijn vinger, was inbegrepen. Daarna tijd om even te acclimatiseren, verwonderd om me heen te kunnen kijken naar alle mensen die de run al achter de rug hadden, om te kleden en alles in te leveren bij het bagagedepot. Hmmm dus geen horloge of telefoon meer …. Hoe laat is t …. moeten we al starten …… maar nee we hadden nog genoeg tijd. Genoeg tijd dus om de KOCKENGENSE DIEHARDS van het 12km parcours te zien finishen. Wauw wat een prestatie, maar ze zagen er wel erg schoon uit .. hmmmm jammer … waar was alle modder gebleven ….? Maar bovenal zagen de diehards er relaxt uit. En dat gaf mij moed. Ze kwamen enthousiast uit de strijd en hadden allemaal het idee dat het voor ons een makkie zou worden. Joeheee… dat zorgde er voor dat mijn nog niet door modder gedrenkte zenuwen wat minder werden. ’s Nachts had ik nl. toch wel visioenen gehad over vastzitten in een net of een autoband, met mijn achterste in het prikkeldraad hangen, kopje onder in sloten, niet over de klimwand komen en dat terwijl er nog honderden mensen achter je staan te wachten. En dat zou toch niet echt goed voor mijn reputatie zijn.
Nadat de DJ al tig keer aan ons gevraagd had of we er wel echt klaar voor waren ging om 12.00 uur het startschot. En op dat moment kwam de survivor in mij naar boven.
Huppekee de trap op, huppekee de eerste heuvel af, huppekee de eerste sloot door en daarna …………. leek t alsof ik nooit anders gedaan had. Tanden op elkaar, blijven lachen en gaan … doorgaan.
Wat modder meer of minder, het maakte allemaal niets meer uit. Tot aan je enkels door de modder, over klimwanden en autobanden heen, door sloten waden of in mijn geval zwemmen, tijgeren onder prikkeldraad door, via netten over balken heen, heuvels op en af en als toetje de sizzlers. Waren we nog niet wakker, dan waren we het zeker na de sizzlers. We hebben het allemaal getrotseerd en doorstaan, zonder hulp of met hulp en uiteindelijk de finish gehaald. Trots trotser trots … dat hadden we toch mooi even gefixt. Daarna nog 1,2,3 …. biertje(s) en een vette hap als afsluiter van een leuke dag, we hadden het ten slotte verdiend. Dank je wel Marla, het leek wel of je op elke hoek stond om ons aan te moedigen en te fotograferen. Dank je wel alle anderen voor de gezelligheid en al het regelwerk. Het was in 1 woord super, een ontzettend leuke dag met allemaal gezellige mensen. Zeker voor herhaling vatbaar en wie weet doe ik dan wel de 12km.
Groetjes, Dorine
