Koning van Spanje-trail 2012: 30 kilometer lang “aanmodderen”
Geschreven door Maartje van Hees, foto’s door o.a. Hayo Baan
Drie fanatieke hardlopers uit Kockengen stappen zondagochtend 6 mei uit de auto in Gulpen en kijken direct omhoog. De reden mag duidelijk zijn: we gaan vandaag de Koning van Spanje-trail lopen. En het regent. Hard. En dat heeft het de hele afgelopen nacht gedaan. In Zuid-Limburg staat dit gelijk aan modder. Hoeveel modder, daar zullen we vandaag nog achter komen.
De Koning van Spanje trail is een hardloopwedstrijd over 11,2 of 30,6 kilometer, dwars door de heuvels van Zuid-Limburg over bijna alleen maar onverharde paden. Een prachtige wedstrijd voor echte natuurliefhebbers, waar je niet moet proberen een scherpe tijd neer te zetten – dat is gezien de honderden hoogtemeters in het parcours onmogelijk – maar vooral van de ervaring moet genieten. En dat zijn we van plan. Maurik van den Haak, Henk van Roon en Maartje van Hees, allemaal present en vast van plan de 30,6 kilometer uit te lopen. Al roept Maartje zelf dat ze te weinig getraind heeft en heeft Henk last van zijn rug.
Terwijl we wachten op de start begint het alleen maar steeds harder te regenen. Tot 3 minuten voor de starttijd staan de lopers te schuilen onder de tenten. Geen man te bespeuren aan de startlijn. Pas als er een doedelzakspeler bij de startlijn gaat staan schuiven ook de lopers aan. Vanwaar een doedelzakspeler? Geen idee, maar het is wel een bijzondere wijze van uitgezwaaid worden. De beste man zal straks ook alle finishers met zijn muziek weer binnenhalen. We hopen in stilte dat hij iets warms onder zijn kilt heeft aangetrokken, want met 8 graden en de aanhoudende regen is het fris.
Als het startschot is gevallen gaat het meteen los. De eerste beklimming is de Koning van Spanje, een steile helling waar de loop zijn naam aan ontleent. En terecht: met een hellingspercentage van 15% is dit een pittige start! Maurik loopt in gezwind tempo naar boven, maar Henk en Maartje doen het al wandelend rustig aan: nog 30 kilometer te gaan ten slotte, krachten sparen is het devies. Boven aan de helling komen we ons eerste draaipoortje tegen, een obstakel dat hier veel gebruikt wordt en dat we nog tientallen keren zullen tegenkomen.
De race gaat door, heuvel op, heuvel af, door de bossen met af en toe een prachtig vergezicht over de heuvels. Hoewel, vergezicht… de nevelflarden zorgen ervoor dat je niet echt ver kan kijken, maar een prachtig mystiek sfeertje geeft het wel.
De modder blijkt een factor van belang te zijn. De paden zijn door- en doornat en met name achterin het veld met lopers zuigt de grond niet alleen aan de schoenen, maar wordt het ook spekglad. Hier en daar glijden de snellere lopers de bochtjes door, en zo af en toe komen de prikkeldraadhekjes wel angstig dichtbij. Goede trailschoenen helpen wel iets, maar het blijft glibberen en glijden. Het mag de pret niet drukken. De trailers lopen onder elkaar grappen te maken over hoe heldhaftig de verhalen over deze loop wel niet zullen worden. “Herinner je je nog die keer dat het zó nat was dat we van de heuvels af spoelden?” We zitten al na enkele kilometers onder de modder, en hier en daar gaat het mis en belanden lopers languit in de modder of nog erger, het prikkeldraad. Maar voor het overgrote deel van de lopers maakt de modder de loop alleen maar zwaarder en dus: mooier.
Na 8 kilometer komt het eerste serieuze obstakel, de doorsteek van het riviertje de Geul. Niet bij nadenken, gewoon in springen en dóór. Het is altijd goed voor wat hilariteit, en er staat hier ook een behoorlijk groot groepje mensen te kijken, ondanks de regen. Maurik arriveert ruim voor Maartje en Henk en zal zijn voorsprong alleen maar verder uitbouwen.
Henk heeft ondertussen serieus last van zijn rug gekregen en moet uitstappen. Maartje gaat door – traag maar gestaag.
De wedstrijd gaat door tot op een punt waar ineens de route onduidelijk wordt. Er hangen linten bij een afslag naar rechts, maar ook rechtdoor. Even staat het groepje lopers waar Maartje zich in bevindt stil en overlegt. Uiteindelijk kiest iedereen de afslag rechts. Het blijkt de goede keuze. Na een paar kilometer komt de eerste drankpost. Een paar minuten verloren, maar ach, we kwamen hier toch al niet voor de snelle tijd.
Het gaat kilometers lang verder, en ondanks de regen is elke stap genieten. De route voert door prachtige bossen, langs weilanden, door weilanden, door koeievlaaien. En langs héél, heel veel draaihekjes. De modder wordt steeds zwaarder en glibberiger en zelfs de speciale trailschoenen helpen niet helemaal meer.
Op een paar kilometer van Gulpen steekt het loperslint de weg over, en daar is ineens de doedelzakspeler weer te horen! Het geeft vleugels, maar ai… de organisatie heeft als “verrassing” in de laatste kilometer nog een pittige klim ingelast. Over een stuk verharde weg, dat wel, maar na 29 kilometer beginnen de spieren toch te protesteren. En dan komt ineens de finishlijn in zicht, aan de voet van de heuvel die we net hebben bedwongen. Een laatste steile afdaling door de modder, bocht doorglijden naar rechts, scherpe bocht naar links, en daar is de doedelzakspeler en het finishlint….
Henk staat ondertussen klaar bij de finish om zijn medelopers op te vangen, wat een kanjer! Maurik finisht in een buitengewoon knappe tijd van 2 uur 53 minuten. Maartje is met haar 3 uur 51 minuten fors trager maar nog steeds dik tevreden en geeft Henk een flinke high-five bij binnenkomst.
Na de finish is het snel douchen. De douches zijn ijskoud en de grond is bedekt met een flinke laag modder, maar zelfs dat mag de napret niet drukken. Wát een sfeer had deze wedstrijd, en wat was íe mooi! Volgend jaar weer…