Plassentocht Kortenhoef

De vooruitzichten waren goed en het ijs dik genoeg. Een ideale dag voor een toertochtje op de schaats met de LbnK. De uitnodiging was er al uit en de uit de vele suggesties kwam Kortenhoef als beste uit de bus.  Maar wie zouden er allemaal meegaan………

Om 9.00 uur verzamelen op de sportweg en keurig op tijd kwamen de schaatsers uit alle richtingen aan en allemaal met een grote glimlach op het gezicht. Annelies, Marla, Maurik, Marco, Gerrit, Harm-Jan, Rob, Patrick en Ed. Pepijn zou zich in Kortenhoef bij ons voegen. Gelukkig hadden we vroeg afgesproken. Parkeren langs het parcours was geen probleem en het ijs lag er fantastisch bij. Nog even plassen, de schaatstenues even rechttrekken, de schaatsen onder en op weg. Pepijn was inmiddels gearriveerd en we waren compleet.

De organisatie had zich behoorlijk ingespannen, want de 1e kluunplaats was een sterk staaltje bouwkunde onder een viaduct en de verbinding tussen de ene lus van de tocht met de andere lus. Op naar de eerste controlepost voor de stempelkaarten, 5 km verderop. Er kon gekozen worden uit de 10 en de 25 km en natuurlijk gingen we voor de 25 km. Het warmdraaien ging nog gezamenlijk, maar daarna vormde zich een snelle groep en een toergroep. De GPS werd ingeschakeld voor de statistieken en de mobiele telefoon voor het onderlinge contact.

Bij de hardrijders nam Rob het voortouw. Met de elfstedentocht in het vooruitzicht en een startkaart op zak, waren uren en kilometers ijs maken nu het belangrijkste en dan het liefst zo snel mogelijk. En zoals hij zelf zei: “ik vind dit nog mooier dan fietsen! Er gaat niets boven beuken tegen de wind in. Man wat is schaatsen toch mooi!” En dat hebben we geweten. Het was soms zwoegen en zuchten om eraan te blijven, maar opgeven is geen optie. Zeker niet als je Marco Pol heet. Die vreet nog liever zijn schaatsen op dan op te geven. Mocht het dan toch kritiek worden dan zijn er nog altijd de kluun plaatsen om in te lopen. Ik weet nog steeds niet of het pure vakmanschap was of  een kwestie van overeind blijven, maar ik nog nooit iemand zo snel, tussen mensen door, een kluunplaats zien nemen om vervolgens aan de overkant van de volgende sloot in het riet te verdwijnen. Voordat ik een foto kon nemen was de actie al voorbij.

Regelmatig werd via de mobiel de onderlinge afstand bepaald en dat leidde tot de samensmelting bij de koek en zopie waar we het ijs op waren gestapt. Vervolgens zijn we gezamenlijk naar de finish geschaatst. De medailles werden opgespeld en nog een extra rondje geschaatst om bij de auto’s te komen. Inmiddels was het drukker geworden en de scheuren waren minder goed zichtbaar. Uitkijken geblazen, desondanks toch een paar spectaculaire valpartijen. Gelukkig geen vervelende blessures en de blauwe plekken, de dikke knieen en de blaren konden de pret niet drukken. Uiteindelijk hebben we allemaal veel meer dan 25 km geschaatst.

Een memorabele dag die veel te snel voorbij was. ’s-Avonds lekker nagenieten op de bank onder het genot van een drankje om het vochtgehalte weer op pijl te brengen.

Ed