Oké.. skiken, waar heb ik mij nu weer mee ingelaten?
Skiken is een soort skeeleren met stokken, maar dan anders. De naam alleen al:
“i skiken” wat voor een malloten er op zondagmorgen vroeg verzamelen terwijl de vogels net wakker zijn en gevoelstemperatuur diepvries is.
We vertrokken dus vroeg met de laatste bus uit Kockengen naar Soest. Het voelde eigenlijk een beetje als een schoolreisje, spannend, niet wetende wat je te wachten staat. (Voordeel van vroeg uit de veren is dat er nog niemand op de snelweg rijdt dus ik nam de ruimte, even vergeten dat we in colonne reden, sorry Maurik).
Waar ik niet zo goed in ben is mailtjes lezen maar de belangrijkste dingen had ik onthouden, koffie, appelgebak, broodjes en iets met wieltjes.
Wij komen aan in Soest, prachtige bosrijke omgeving, 2 meter van de duinen en onze instructeur stond keurig te wachten, maar waar was het warme restaurant met koffie en gebak??
Ik had het natuurlijk kunnen weten, ik ben al een keer met Ed, Maurik en Patrick op stap geweest en dat was, hoe zal ik het zeggen, een aparte ervaring.
Ed deed de achterklep van zijn wagen open (op zijn klompen), daar stonden 5 kannen koffie, 3 zelfgemaakte appeltaarten krentenbollen en ik weet niet wat nog meer, er kwam zelfs een tafel uit zetten inclusief gezellig kleedje.
Oké, na van de 2e schrik te zijn bekomen zag het er eigenlijk best gezellig uit. Ik moest alleen nog even wachten op de koffie want ik zat in de 1elichting om te skiken. De instructeur legde uit wat we wel en wat we vooral niet moesten doen. Ik deed de skikes aan en Sandra zei nog tegen mij dat het er eigenlijk best simpel uitzag, een beetje rollen en een beetje prikken met een paar stokken.
Geloof me, het is niet simpel. Om te remmen moet je achterover hangen, om een bocht te nemen moet je je lichaam draaien en om vaart te maken moet je prikken met stokken van 2 meter.
Heb ik net na 15 jaar het skiën een beetje onder de knie, moet je met skiken precies het tegenovergestelde doen. (Ik kan weer helemaal opnieuw beginnen, zucht).
Toch moet ik toegeven, na een kwartier stuntelen, geen last meer te hebben van de kou, (integendeel) kreeg ik het zowaar een beetje onder de knie. De instructeur was heel geduldig en na een uur kwamen wij met zijn zessen heelhuids aan. De volgende zes waren aan de beurt en nu konden wij smakelijk lachen.
Ik was echt toe aan koffie en appelgebak. Omdat wij nu moesten wachten op de 2e groep zijn we gaan wandelen. Wat een ontzettend mooie omgeving, bos, duinen, echt prachtig.
Na een uur kwam de 2e groep aan en ook zij rolden een stuk beter dan op de heenweg en ongeschonden uit de strijd. Je ziet wel heel duidelijk dat degene die kunnen schaatsen het een stuk sneller onder de knie hebben.
Ed trok nog een keer de achterklep van zijn wagen open en daar kwamen de heerlijke broodjes tevoorschijn die Marla nog midden in de nacht had gesmeerd.
Al met al was het een leuke zondag, ik weet niet of skiken mijn sport is (dat komt niet door skiken, dat komt omdat mijn lichaam eigenlijk niet gebouwd is om te sporten). Bedankt voor de leuke ervaring en goede verzorging.
Ik geef mij alvast op voor het volgende evenement; sappen…of zoiets.
Groet Ariane